ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ…Ημέρα εγκλεισμού 52η – Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2020-ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΡΑΝΙΚΟΥ

 Φτάνοντας στην περιοχή όπου καλλιεργείται από τον 17ο αιώνα ο κρόκος Κοζάνης, ο Αριστοτέλης σταμάτησε το αυτοκίνητο κοντά σε μια τρεχούμενη πηγή και καθίσαν μαζί με τον Αγησίλαο στο πέτρινο πεζούλι να θαυμάσουν την ομορφιά της φύσης.

Γύρω τους απλωνόταν τα χωράφια που κάθε Οκτώβρη δίνουν μοναδική ομορφιά με τα πανέμορφα λουλούδια του κρόκου, που τότε είναι ο καιρός τους και ανθίζουν.

Σύγχρονες εγκαταστάσεις κατασκευάστηκαν στα χρόνια της Ελλήνων Πολιτείας για την αξιοποίηση αυτού του θεραπευτικού βοτάνου.

-« Πόσο παιδευόταν οι άνθρωποι τις παλιές εποχές…

Η γη να γεννά τα τόσο χρήσιμα λουλούδια, το χρυσάφι της και οι άνθρωποι να κουράζονται να τα συλλέξουν σκυμμένοι ώρες ολόκληρες στο χωράφι.

Ξέρεις Αριστοτέλη μου, πως πρέπει να μαζευτούν νωρίς τα λουλούδια γιατί καθώς η μέρα προχωράει, μαραίνονται και χάνουν το άρωμα και τις ιδιότητες τους.

Μάζευαν λοιπόν οι καλλιεργητές , ξεχώριζαν τους στήμονες τα ξέραιναν κι έπειτα τα έδιναν στον αναγκαστικό συνεταιρισμό ο οποίος είχε και κάποιους συνεργάτες ιδιώτες. Ως εκεί …

Δες τώρα τι έχει κάνει η Ελλήνων Πολιτεία….

Το προϊόν επεξεργάζεται εξ ολοκλήρου από την τοπική κοινωνία. Παλιότερα οι άνθρωποι του τόπου αυτού ξενιτεύονταν για να βρουν δουλειά. Τώρα όλοι επέστρεψαν στον τόπο τους μιας και δημιουργήθηκαν πολλές νέες θέσεις εργασίας.

Από τη μια το μεγάλο αποστακτήριο όπου παράγουν ανθόνερα κι αιθέρια έλαια και δίπλα τα εργαστήρια παρασκευής καλλυντικών, βαφές για τα μαλλιά και τα εργαστήρια που παρασκευάζουν συσκευασίες για χρήση αυτών στην ζαχαροπλαστική και στη μαγειρική. Δες, το εργοστάσιο παρασκευής τσαγιών με κρόκο, αλλά και τα βότανα για τα τσάγια καλλιεργούνται κι αυτά στην τριγύρω περιοχή.

Και το πιο καινούργιο είναι το εργοστάσιο παραγωγής φαρμάκων με βάση τον κρόκο και άλλα βότανα.

Πόσοι αγρότες παραγωγοί, πόσοι εργάτες, πόσοι χημικοί, βιολόγοι και άλλοι σχετικοί επιστήμονες βρήκαν εργασία στον τόπο τους μιας και η πρωτογενής ύλη του κρόκου μένει κι επεξεργάζεται στην περιοχή που την παράγει.

Κι αυτό συμβαίνει σε κάθε μέρος όπου ο τόπος παράγει κάτι μοναδικό, όπως στη Θεσσαλία όπου λειτουργούν κλωστοϋφαντουργεία που παράγουν τα νήματα από το άριστης ποιότητας βιολογικό βαμβάκι, τα βάφουν με φυσικές βαφές και μια από αυτές είναι και ο κρόκος μας, τα φτιάχνουν υφάσματα κι έπειτα ρούχα και ό,τι άλλο είδος μπορεί να δημιουργηθεί από το βαμβάκι… Και όλα άριστης ποιότητας !!!

Δεν θα ξεχάσω Αριστοτέλη μου, στις δεκαετίες του 2000 με 2020 , τί γινόταν στην αγορά με τα κινέζικα ρούχα … κατώτερης ποιότητας και πάμφθηνα και ο Έλληνας, μιας και ζούσε σε τόσο μεγάλη οικονομική ανέχεια έντυνε τον εαυτό του και τα παιδιά του με τα κουρέλια που δημιουργούσαν αλλεργίες από τις χημικές βαφές και τα συνθετικά υφάσματα.

Κανείς δεν νοιαζόταν για την Αισθητική που σήμαινε κομψότητα, ποιότητα, ποικιλία και αξιοπρέπεια, παρά μόνον για τη μόδα η οποία τους έντυνε με κουρέλια σχισμένα και κακόγουστα….

Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση αγόρι μου, που έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου για να ξαναγίνουν οι άνθρωποι υγιείς, κομψοί και να φοράνε ρούχα ανώτερης ποιότητας τα οποία έχουν σχεδιαστεί και ραφτεί στα δικά τους μέτρα…

Και όλα τα παραπάνω γίνονται με τρόπους φυσικούς και με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον. Ούτε ρύπανση, ούτε καταστροφή στη φύση.»

-« Όλα αυτά παππού, στα χρόνια της αποστασίας, στα χρόνια σου δηλαδή, ξέρω πως τα απολάμβαναν οι αποστάτες και οι πλούσιοι.

Η ανώτερη ποιότητα στα τρόφιμα αλλά και στην ένδυση, θεωρούνταν πολυτέλεια για τους λίγους κι εκλεκτούς…

Αν είναι δυνατόν…

Είχαν πείσει τους ανθρώπους πως δεν άξιζαν το καλύτερο και πως ήταν κατώτεροι αν δεν είχαν ανώτερη κοινωνική θέση…

Πόση ανισότητα, εξευτελισμό και αδικία ζήσατε παππού…

Κι εγώ νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που επιτέλους κάθε άνθρωπος γνώρισε τον εαυτό του, ζει με αφθονία και πλέον διεκδικεί όσα του αξίζουν χωρίς να νιώθει κατώτερος από κανέναν …»

Και με αυτά τα λόγια, παππούς κι εγγονός συνέχισαν την όμορφη βόλτα τους…