ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ…Ημέρα εγκλεισμού 62η – 07 Ιανουαρίου 2020 (συνέχεια…ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΡΑΝΙΚΟΥ

ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ…Ημέρα εγκλεισμού 62η – 07 Ιανουαρίου 2020

(συνέχεια…)

Η επιστροφή από το Σκεπασμένο έγινε μέσα σε τραγούδια και συνεχόμενες στάσεις . Σε κάθε στάση οι γηραιοί έπιαναν κι από ένα καινούργιο τραγούδι και η ωραία διάθεση συνεχίστηκε ως το πάρκινγκ.

-« Πόσο μου έλειψε το τραγούδι και τα γέλια των ανθρώπων…» σχολίασε ο Αγησίλαος την ώρα που χαιρετούσε τον εγγονό του…
-« υπήρξε μια μεγάλη χρονική περίοδος, πάνω από δέκα χρόνια, που όλη η πίεση της κυβέρνησης με εκείνη την οικονομική κρίση τους, είχε στραγγαλίσει τους ανθρώπους και είχε ρουφήξει τις φωνές τους …
Δεν άκουγες χείλη να τραγουδάνε, ούτε γέλια…Ακόμη και στις συναντήσεις και στις γιορτές μόνον άσχημες, καταθλιπτικές κουβέντες κάναν οι άνθρωποι…όλο για χρέη, λογαριασμούς και ανέχεια μιλούσαν… 
Γεια σου Αριστοτέλη μου και την επόμενη φορά να έρθεις με τον Ανδροκλή και τη Μελπομένη …μας έλειψαν!!!»

-« Γεια σου παππού…να είσαι σίγουρος πως δεν πρόκειται να επιτρέψουμε εμείς οι νεότεροι να ξανάρθουν τέτοιες εποχές τρομακτικές για την ανθρωπότητα και για ολόκληρο τον πλανήτη μας… Η γνώση θα μεταβεί και στις γενιές που θα έρθουν και όλοι οι πολίτες θα είμαστε  πάντα φύλακες της Πολιτείας μας…»

Καθώς επέστρεφε με το αυτοκίνητο του ο Αριστοτέλης, σκεφτόταν πως το μεγάλο δώρο που έκανε η Ελλήνων Πολιτεία στους ανθρώπους, ήταν να τους κάνει όλους ενεργούς πολίτες. 
Κάτι που λίγες μόνον δεκαετίες πιο πίσω στο χρόνο, δεν υπήρχε. Θυμήθηκε μια συζήτηση που είχε κάνει με τον παππού του, σχετικά με το πόσο ενδιαφερόταν οι άνθρωποι για την πολιτική και τα θέματα του τόπου τους:
« Οι άνθρωποι δεν ασχολούνταν κι ούτε τους ένοιαζαν αυτά που συνέβαιναν γύρω τους. Ξεπουλούσε, για παράδειγμα, το ΤΑΙΠΕΔ το λιμάνι του Πειραιά…ε, και λοιπόν;;; Εμένα με νοιάζει;;; Κι αν με νοιάζει μπορώ εγώ να κάνω κάτι;;; Αυτός ήταν ο τρόπος που είχαν μάθει οι Έλληνες να σκέφτονται στα αποστατικά χρόνια…Είχαν βάλει όρια σε όσα τους ενδιέφεραν και τα όρια αυτά δεν έβγαιναν έξω από τα όρια του σπιτιού τους. 
Τί συνέβαινε στην παραπέρα γειτονιά… ούτε που ήθελαν να ξέρουν. 
Αν πέθαινε ολομόναχος κάποιος γέρος, αν είχαν κατάσχεση και κάποια οικογένεια έχανε το σπίτι της, αν κάποιο παιδί πεινούσε και κρύωνε δυο δρόμους παραπέρα, κανείς δεν θα το γνώριζε κι αν το γνώριζε δεν θα τον συγκινούσε…

Τόσο άκαρδοι είχαν γίνει οι άνθρωποι μεταξύ τους…
Το στρίμωγμα στις πόλεις, τους αποξένωσε και η ανέχεια σκλήρυνε τις καρδιές τους…
Η μοναξιά πάγωσε τα χείλη τους και το γέλιο έσβησε.

Ώσπου εμφανίστηκαν οι βουλευτές της Ελλήνων Συνέλευσις, αυτοί οι Έλληνες που κατάλαβαν πως τα πάντα αφορούν τον κάθε έναν πολίτη και πρέπει και οφείλουν να είναι ενημερωμένοι για όλα και να παίρνουν θέση σε όλα. 
Άρχισαν να κάνουν εκπομπές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές και να μιλάνε για όλα τα θέματα που συνέβαιναν στη χώρα που λέγεται Ελλάς…
Έβγαλαν στην επιφάνεια όλες τις νοθείες και τις απάτες και περιέγραφαν πως ήταν η κατάσταση και πως θα γινόταν στην Ελλήνων Πολιτεία.
 Στην αρχή οι άνθρωποι μέσα στη συνήθεια τους δεν τους έδιναν και ιδιαίτερη σημασία, όμως …μόλις συνειδητοποίησαν πόσο όμορφη θα γινόταν ξανά η ζωή τους με το Ελλάνιο αξιακό σύστημα, πόσο δίκαιη και πόσο χαρούμενη, άρχισαν να ακούνε τις εκπομπές, να ψάχνουν, να ανακαλύπτουν και να ζωντανεύουν ξανά ως άνθρωποι…

Έμοιαζε σαν να ξυπνούσαν όλοι από μια μέθη κι έψαχναν απεγνωσμένα την έξοδο για να ανασάνουν…
 Και η έξοδος που πρόσφερε καθαρό αέρα ήταν η Ελλήνων Συνέλευσις…»

Με αυτές τις σκέψεις ο Αριστοτέλης έφτασε στο σπίτι του όπου τον περίμεναν η Μελπομένη  παρέα με την Ναυσιθόη , την συμμαθήτρια του Αριστοτέλη από το νηπιαγωγείο και ο καλύτερος του φίλος του ο Ευαγόρας.

Και αυτή η τόσο υπέροχη μέρα του φύλαξε μια χαρούμενη είδηση ως δώρο πριν τελειώσει…

-« Αποφασίσαμε να ενώσουμε τις ζωές μας με το δρώμενο της Ζεύξης και θέλουμε εσύ να είσαι ο κύριος μάρτυρας 
Αριστοτέλη …» είπε ο Ευαγόρας

-«Φίλε μου…δεν θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος!!! Μεγάλη μου τιμή!!!» είπε ο Αριστοτέλης και κάθισαν όλοι μαζί να τσουγκρίσουν τα ποτήρια τους και να πιουν λευκό κρασί για το τόσο ευχάριστο γεγονός…